Wednesday 11 April 2012

Bal Ganghadhar Tilak



Lokmanya Bal Ganagadhar Tilak was born in Ratnagiri on July 23 1856, a year before the first war of Independence fought in 1857. Lokmanya was a title conferred on him by the public. As the British put it, he was the “father of Indian unrest”. He was a freedom fighter, teacher, journalist, editor, Sanskrit scholar, authority on Vedas and mathematician. “Swaraj ha maza janmasidha adhikar aahe ani to mi milavinach” “Swaraj (self rule) is my birthright and I shall have it.” His statement made in the court addressing the judge is still remembered today.
Bal Gangadhar Tilak was a bright child and very good at mathematics. The problems the teacher gave to work our on paper, Bal would do them mentally and give the answer. He also had a sense of fairness and justice from very early age. He was very independent minded and did not falter at expressing his opinions.
One day the teacher came to class and found peanut shells on the ground. “Who ate peanuts in the class and create this mess?” asked the teacher. No one came forward. “Well, if no one wants to come forward, the whole class gets the punishment.” The teacher began to give two cuts with cane to each child on the hand. This was a common form punishment at schools. “I did not eat those peanuts, I will not take the punishment” said Bal. “Well, if you do not want the punishment, tell me the name of the boy who did eat” said the angry teacher. “I am taught not to tell tales and I cannot tell you the name of the boy. However, I did not make that mess and I will not be punished for it.” Bal was not afraid to stand up against injustice from a very young age. He loved to hear the stories from his grandfather. His grandfather lived in Kashi during the 1857 Revolution and told him the stories of Nana Saheb, Tatya Tope and Jhansi Rani LakshmiBai.
When Bal was ten years of age, the family moved from Ratnagiri to Poona (modern day Pune). The move was very good for Bal’s education. He joined the Anglo-Vernacular School which had renowned teachers. Within a few months, his mother passed away. When Bal was 16 years old, his father passed away. Bal was married to a girl named Satyabhama who was 10 years old.
He graduated with B.A and LLB degrees. When he joined college, he was weak in health. The desire to serve his country was instilled in him by the stories his grandfather told him. A weak man cannot make any sacrifices, so he exercised regularly and by the end of his first year in college, he developed a well muscled body. He believed that “Religion and practical life are not different. To take to Sanyasa (renunciation) is not to abandon life. The real spirit is to make the country your family instead of working only for your own. The step beyond is to serve humanity and the next step is to serve God.” The concept of “swaraj” was unfamiliar and Tilak thought a good education could promote patriotism. With his classmate Gopal Ganesh Agarkar and Vishnushastry Chiplunkar, Tilak founded the New English School. It soon blossomed and transformed into the “Deccan Education Society”. This society founded the Fergusson College in Pune and today runs Fergusson College and the Greater Maharashtra Commerce and Economics College in Pune, the Willington College in Sangli and the Bombay College in Bombay as well as a number of high schools. The trio also started two newspapers “Kesari” in Marathi and “Maratha” in English.
In 1890, due to differences with the board of Deccan Education Society, Tilak was forced to resign. With a heavy heart, he bid farewell to the very institutes he founded and worked for ten years. He then became active politically.
From 1890 to 1897, he waged his war against the British rulers through his columns in his newspapers. He also used his newspaper columns for social reforms and called for a ban on child marriages and promoted widow remarriages. He transformed local celebrations of Ganapathi Festival and the birthday of the Shivaji into national festivals to organize people. He was a member of the Municipal Council of Pune, a member of the Bombay Legislature, and an elected 'Fellow' of the Bombay University, he was also taking a leading part in the Congress sessions. Added to these, he wrote and published his maiden work 'Orion'.
In 1896, famine and plague spread from Mumbai to Pune. The assistant collector of Pune, Mr. Rand mishandled the humanitarian catastrophe with brutal methods. His methods included destroying houses, transporting healthy people to hospitals, burning all the belongings and sending military men with guns into the houses. At the same time, the Government continued with the celebrations for Diamond Jubilee of Queen Victoria’s reign. Tilak wrote a scathing article in his newspaper and quoted Gita “no blame could be attached to anyone who killed an oppressor without any thought of reward”. Mr. Rand and his assistant were killed and Tilak was arrested and charged with inciting the murder. In the court he made his most famous statement, “Swaraj is my birthright and I shall have it.” In the jail he wrote “The Arctic home in the Vedas”.
In 1905, Lord Curzon divided Bengal on communal lines. Tilak called for the boycott of English goods and the movement came to be known as the Swadeshi Movment. He opposed the moderate views of Gopal Krishna Gokhale and his nationalist views were supported by Lala Lajpat Rai and Bipin Chandra Pal. The trio became Lal-Bal-Pal. In the annual Congress meeting in 1907 at Surat, Congress split into the Jahal Matavadi (“hot faction’ or the extremist) and the ‘Maval Matavadi’ (Soft Faction or the moderates).
On April 30, 1908 two youths Prafulla Chaki and Khudiram Bose, threw a bomb on a carriage with the intentions to kill District Judge Douglass Kenford . Instead they killed some women traveling in the carriage. Tilak, in his paper Kesari, defended the two and reiterated his demand for Swaraj. He was charged with sedition and arrested. Tilak asked a young Muhammed Ali Jinnah to represent him. Tilak was sentenced to Mandalay Burma from 1908-1914. Tilak was 52 years old then and had diabetes. The masses were not sure he would last his prison term. His rigorous imprisonment was reduced to simple imprisonment which enabled him to read and write. During this time he wrote “Geeta Rahasya” in Marathi. He also learnt German and French through the “teach yourself” books. Meanwhile, in India, his wife passed away while Tilak was serving his term in Mandalay.
After completing his term, Tilak rejoined the Congress in 1916. From 1916-1918 he also helped in founding the All India Home Rule League with Joseph Baptista, Annie Besant and Muhammed Ali Jinnah. A journalist named Chirol who was visiting India, charged Tilak as “leader of violent revolution in India”. Tilak took him to the courts in England and had to travel and spend 13 months there. During his stay in England, he addressed hundreds of meetings and intensified the Home Rule movement. He also built good relationships with leaders of the labor party. “Jalianwala Bagh Massacre” made Tilak to rush back to India.He issued a call to the Indians not to stop their movement no matter what happened, till their demands were met. The jail term at Mandalay, Burma ravaged his old body. Tilak was feeling very weak but would not stop his efforts of awakening the spirit for freedom in the masses. He visited Sangli, Hyderabad, Karachi, Solapur and Kashi where he addressed large crowds. He arrived in Bombay. In the early hours of August 1 1920, his old body gave up and the Kesari (lion) of India breathed his last.
Two Lakh people witnessed his last journey. Mahatma Gandhi, Lala Lajpat Rai, Shaukat Ali and others shouldered the bier by turns.
He led a simple life, and offered himself, body and soul, to the service of his country. Tilak had no property. His clothes were very simple. A dhoti, a shirt, a shawl on the shoulder and a red 'Pagadi' (a marathi cap) on his head. In many ways he was the architect of India’s Freedom Struggle. His ideas and efforts were carried on by equally worthy next generation of leaders Gandhiji, Patel, Nehru and others.

Netaji Subhas Chandra Bose


 Netaji Subhas Chandra Bose 

Born: January 23, 1897
Died: August 18, 1945
Achievements: Passed Indian Civil Services Exam; elected Congress President in 1938 and 1939; formed a new party All India Forward block; organized Azad Hind Fauj to overthrow British Empire from India.

Subhas Chandra Bose, affectionately called as Netaji, was one of the most prominent leaders of Indian freedom struggle. Though Mahatma Gandhi and Jawaharlal Nehru have garnered much of the credit for successful culmination of Indian freedom struggle, the contribution of Subash Chandra Bose is no less. He has been denied his rightful place in the annals of Indian history. He founded Indian National Army (Azad Hind Fauj) to overthrow British Empire from India and came to acquire legendary status among Indian masses.

Subhas Chandra Bose was born on January 23, 1897 in Cuttack, Orissa. His father Janaki Nath Bose was a famous lawyer and his mother Prabhavati Devi was a pious and religious lady. Subhas Chandra Bose was the ninth child among fourteen siblings. Subhas Chandra Bose was a brilliant student right from the childhood. He topped the matriculation examination of Calcutta province and graduated with a First Class in Philosophy from the Scottish Churches College in Calcutta. He was strongly influenced by Swami Vivekananda's teachings and was known for his patriotic zeal as a student. To fulfill his parents wishes he went to England in 1919 to compete for Indian Civil Services. In England he appeared for the Indian Civil Service competitive examination in 1920, and came out fourth in order of merit. However, Subhas Chandra Bose was deeply disturbed by the Jallianwalla Bagh massacre, and left his Civil Services apprenticeship midway to return to India in 1921

After returning to India Netaji Subhash Chandra Bose came under the influence of Mahatma Gandhi and joined the Indian National Congress. On Gandhiji's instructions, he started working under Deshbandhu Chittaranjan Das, whom he later acknowledged his political guru. Soon he showed his leadership mettle and gained his way up in the Congress' hierarchy. In 1928 the Motilal Nehru Committee appointed by the Congress declared in favour of Domination Status, but Subhas Chandra Bose along with Jawaharlal Nehru opposed it, and both asserted that they would be satisfied with nothing short of complete independence for India. Subhas also announced the formation of the Independence League. Subhas Chandra Bose was jailed during Civil Disobedience movement in 1930. He was released in 1931 after Gandhi-Irwin pact was signed. He protested against the Gandhi-Irwin pact and opposed the suspension of Civil Disobedience movement specially when Bhagat Singh and his associates were hanged.

Subash Chandra Bose was soon arrested again under the infamous Bengal Regulation. After a year he was released on medical grounds and was banished from India to Europe. He took steps to establish centres in different European capitals with a view to promoting politico-cultural contacts between India and Europe. Defying the ban on his entry to India, Subash Chandra Bose returned to India and was again arrested and jailed for a year. After the General Elections of 1937, Congress came to power in seven states and Subash Chandra Bose was released. Shortly afterwards he was elected President of the Haripura Congress Session in 1938. During his term as Congress President, he talked of planning in concrete terms, and set up a National planning Committee in October that year. At the end of his first term, the presidential election to the Tripuri Congress session took place early 1939. Subhas Chandra Bose was re-elected, defeating Dr. Pattabhi Sitaramayya who had been backed by Mahatma Gandhi and the Congress Working Committee. Clouds of World War II were on the horizon and he brought a resolution to give the British six months to hand India over to the Indians, failing which there would be a revolt. There was much opposition to his rigid stand, and he resigned from the post of president and formed a progressive group known as the Forward Block.

Subhas Chandra Bose now started a mass movement against utilizing Indian resources and men for the great war. There was a tremendous response to his call and he was put under house arrest in Calcutta. In January 1941, Subhas Chandra Bose disappeared from his home in Calcutta and reached Germany via Afghanistan. Working on the maxim that "an enemy's enemy is a friend", he sought cooperation of Germany and Japan against British Empire. In January 1942, he began his regular broadcasts from Radio Berlin, which aroused tremendous enthusiasm in India. In July 1943, he arrived in Singapore from Germany. In Singapore he took over the reins of the Indian Independence Movement in East Asia from Rash Behari Bose and organised the Azad Hind Fauj (Indian National Army) comprising mainly of Indian prisoners of war. He was hailed as Netaji by the Army as well as by the Indian civilian population in East Asia. Azad Hind Fauj proceeded towards India to liberate it from British rule. Enroute it lliberated Andeman and Nicobar Islands. The I.N.A. Head quarters was shifted to Rangoon in January 1944. Azad Hind Fauj crossed the Burma Border, and stood on Indian soil on March 18 ,1944.

However, defeat of Japan and Germany in the Second World War forced INA to retreat and it could not achieve its objective. Subhas Chandra Bose was reportedly killed in an air crash over Taipeh, Taiwan (Formosa) on August 18, 1945. Though it is widely believed that he was still alive after the air crash not much information could be found about him.

Sunday 13 March 2011

ம.பொ.சி -M.P.Sivagnanam

M. P. Sivagnanam, (Mylapore Ponnuswamy Sivaganam)[1] (Tamil: மயிலை . பொன்னுசாமி. சிவஞானம்)
popularly known as Ma.Po.Si(Tamil: ம . பொ. சி) (26 June 1906 – 3 October 1995), was a politician, founder of the political party Tamil Arasu Kazhagam. He has authored more than 100 books.[2] He was elected to the Tamil Nadu Legislative Assembly from Thiyagarayanagar constituency contesting as a DMK contestant in 1967.[3] His participation in the demarcation of TamilNadu has made him an important figure in the state’s history. It was through his efforts the state could retain Madras(now renamed as Chennai) and got Tiruttani from Andhra Pradesh (due to his the namade vs manade agitation) . He was the chairman (presiding officer) of Tamil Nadu Legislative Council when it was abolished by M. G. Ramachandran in 1986.[2]

His love for and involvement with Tamil literature has brought him much praise. Ma.Po.Si’s extensive research on Silappatikaram earned him the special title "Silambu Chelvar". His attraction towards this epic even made him name his daughters Kannagi and Madhavi. He was instrumental in reviving public interest about the poligar Veerapandiya Kattabomman through his biography of the chieftain written after researching folklore. The 1959 biopic of the same name was based on his book and made Kattabomman a household name in Tamil Nadu.[citation needed] In 1966, he was awarded the Sahitya Akademi Award for Tamil for his biography of Vallalar - Vallalar kanda orumaipaadu.[4] In 1972 Government of India awarded him Padma Shri for Literature & Education[1]. A commemorative stamp in his honor was released in 2006.[5] Tamilnadu Government decided in its policy note to install statute of Ma.Po.Si in Triplicane conceding to popular demands at a cost of 6.25lakhs [6].

Monday 31 January 2011

P. Kakkan

P. Kakkan (sometimes Kakkan) (Tamil: கக்கன்) (June 18, 1908 – December 23, 1981) was a Dalit leader, freedom fighter and Indian politician who served as a member of the Constituent Assembly of India, Member of Parliament, President of the Tamil Nadu Congress Committee and in various ministerial posts in Congress Governments in the erstwhile Madras state between 1957 and 1967.



Early lifeKakkan was born in a Scheduled caste family on June 18, 1908 in the village of Thumpaipatti, Melur taluk in the Madurai district of Madras Presidency. His father Poosari Kakkan was a "pujari" in the village shrine.

Indian Independence Movement
Kakkan was drawn to the independence movement from an early stage in his life. While in school, he joined the Indian National Congress.[3] When the Rajaji Government brought forth the Temple Entry Authorization and Indemnity Act 1939 which removed restrictions on Dalits and Shanars entering temples, Kakkan led the temple entry at Madurai. He also participated in the Quit India Movement and was sent to Alipore jail. In 1946, he was elected to the Constituent Assembly.[3] and served from 1946 to 1950.

Politics of Free India
Kakkan served as a member of the Lok Sabha from 1952 to 1957. When K. Kamaraj resigned as the President of the Tamil Nadu Congress Committee in order to take office as the Chief Minister of Madras state, Kakkan was elected as the President of the Tamil Nadu Congress Committee. Following the 1957 elections when the Indian National Congress was re-elected to power in the Madras state, Kakkan was sworn in as the Minister for Public Works (excluding Electricity), Harijan Welfare, Scheduled Areas and Scheduled Tribes on April 13, 1957 From March 13, 1962 to October 3, 1963, Kakkan served as the Minister of Agriculture. On April 24, 1962, he was appointed as a member of the Business Advisory Committee. and as Home Minister on October 3, 1963 and served till 1967 when the Indian National Congress was defeated in the Assembly elections.

Later life and death
In the 1967 Assembly elections, Kakkan stood for elections from Melur (South) constituency and lost to Dravida Munnetra Kazhagam candidate O. P. Raman. Following his defeat in the 1967 elections, Kakkan retired from politics.

Work
Some of Kakkan's achievements as Minister have been the construction of the Mettur and Vaigai reservoirs[3] and the formation of the Harijan Seva Sangh for the upliftment and welfare of Dalits.[3] As Minister of Agriculture, he established two Agriculture Universities in Madras state.[3] In 1999, the Government of India released a postage stamp commemorating Kakkan and his contributions to the nation.[3]

Ideology
Being the son of a priest, Kakkan was deeply religious. He was also a staunch follower of Mahatma Gandhi. When Periyar, the leader of the Self-respect movement publicly declared his intention to organize a Dravidar Kazhagam procession to the Marina in order to burn pictures of the Hindu God Rama, Kakkan warned Periyar that the desecration of images would constitute an "anti-social act" that would forsake the strong faith in God by which Gandhi won independence for India.[13] When Periyar tried to ignore the warning, he was arrested and confined in prison though the Government was not able to stop Dravidar Kazhagam activists from burning pictures of Lord Rama.

Family
Kakkan's brother Viswanathan Kakkan, an advocate, was a former Vice-President of the Hindu Munnani and a well-known devotee of the Shankaracharya of Kanchi, Jayendra Saraswathi. He unsuccessfully contested the 2006 Assembly election in Tamil Nadu from Perambur as a candidate of the Janata Party.

பி. கக்கன்


கக்கன் படம் கொண்ட அஞ்சல் தலை
கக்கன் (Kakkan, ஜூன் 18, 1908 - டிசம்பர் 23, 1981), தலித் இனத் தலைவர், விடுதலை போராட்ட வீரர், இந்திய நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் மற்றும் தமிழ்நாடு காங்கிஸ் குழுத் (கமிட்டித்) தலைவர், இன்னும் இதரப் பல பொறுப்புக்களை 1957 முதல் 1967 வரை நடைபெற்ற காங்கிரசு அரசாங்கத்தில் வகித்தவரும், தலைசிறந்த அரசியல்வாதியும் ஆவார்.

பொருளடக்கம் [மறை]
இளமைக்காலம்
கக்கன் ஜூன் 18, 1908 ஆம் ஆண்டு மதராஸ் இராசதானியாக தமிழகம் இருந்தபொழுது மதுரை மாவட்ட, மேலூர் தாலுக்காவிலுள்ள தும்பைபட்டி கிராமத்தில் ஒரு தலித் குடும்பத்தில் பிறந்தார். இவரின் தந்தையார் பெயர் பூசாரி கக்கன், கிராமக் கோயில் அர்ச்சகராக (பூசாரியாக) பணிபுரிந்தவர்[1]. தொடக்கக் கல்வியை மேலூரில் பயின்ற அவர் மேல்நிலைப் படிப்பிற்காக திருமங்கலம் வந்து அங்கே ஓர் அரசு மாணவர் விடுதியில் தங்கிப் படித்தார்.

இந்திய விடுதலை போராட்டம்
கக்கன் தனது இளவயதிலேயே சுதந்திர போராட்டத்தில் ஈடுபடலானார். பள்ளி மாணவப்பருவத்திலேயே கங்கிரசு இயக்கத்தில் தன்னை இணைத்து கொண்டார்[2]. அன்றைய காலகட்டத்தில் தலித்துகள் மற்றும் சாணார்கள் கோயில்களில் நுழைவது தடை செய்யப்பட்டிருந்தது. இராஜாஜி அரசு கோயில் உள்நுழைவு அதிகாரம் மற்றும் உரிமைச் சட்டம், 1939 என்ற சட்டத்தினை கொண்டு வந்ததின் விளைவாக தலித்துக்கள் மற்றும் சாணார்கள் கோயில்களில் நூழைய தடைசெய்யபட்டிருந்ததை இச்சட்டம் நீக்கியது. மதுரையில் கக்கன் தலித்துக்கள் மற்றும் சாணர்களை தலைமைத் தாங்கி மதுரை கோயிலினுள் நுழைந்தார்[2]. ஆங்கிலேயனே வெளியேறு இயக்கத்திலும் கக்கன் பங்கேற்று அலிப்பூர் சிறையில் [2] அடைக்கப்பட்டார். 1946 இல் நடந்த தொகுதிப் பேரவைத் தேர்தலில் வெற்றிபெற்று [2] 1946 முதல் 1950 வரை உறுப்பினராக பொறுப்பு வகித்தார்.




சுதந்திர இந்தியாவில் அரசியல் பணி
கக்கன் இந்தியா நாடாளுமன்றத்தின் மக்களவை உறுப்பினராக 1952 முதல் 1957 வரை பொறுப்பு வகித்தார்[3]. காமராசர் தமிழகத்தின் முதல்வர் பொறுப்பை ஏற்கும் பொருட்டு தான் வகித்து வந்த தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் குழுத் {கமிட்டி) தலைவர் பதவியை விட்டு விலகியபொழுது கக்கன் அந்தப் பதவியை ஏற்றார்[4][5][6]. 1957 இல் இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் மீண்டும் தேர்தலில் வெற்றிபெற்று மதராஸ் மகாணத்தின் ஆட்சி பொறுப்பை ஏற்றது. கக்கன் பொதுப்பணித்துறை (மின்துறை நீங்கலாக), அரிசன நல்வாழ்வு, பழங்குடியினர் நலத்துறை ஆகியத் துறைகளின் அமைச்சராக ஏப்ரல் 13, 1957 இல் பொறுப்பேற்று கொண்டார்[7][8]. மார்ச் 13, 1962 முதல் அக்டோபர் 3, 1963 வரை விவசாயத் துறை அமைச்சராக பொறுப்பு வகித்தார்[3]. ஏப்ரல் 24, 1962, முதல் வணிக ஆலோசனைக்குழுவின் உறுப்பினராக நியமனம் செய்யப்பட்டார்[9]. அக்டோபர் 3, 1963 [3]அன்று மாநில உள்துறை அமைச்சராக பொறுப்பேற்று 1967 இல் காங்கிரஸ் தமிழ்நாட்டில் தோற்கும் வரை அப்பொறுப்பிலிருந்தார்[10] .

நற்பணிகள்
கக்கன் அமைச்சராகப் பொறுப்பிலிருந்த காலகட்டத்தில் மேட்டூர், வைகை அணைகள் [2]கட்டப்பட்டன. தலித்துக்களின் வாழ்வு முன்னேற்றத்திற்காக அரிசன சேவா சங்கம்[2] உருவாக்கப்பட்டது. அவர் விவசாய அமைச்சராக பொறுப்பில் இருந்த காலத்தில் இரண்டு விவாசாயப் பல்கலைக் கழகங்கள் [2]மதராஸ் மகாணத்தில் துவக்கப்பட்டன. இவரின் நாட்டுக்காற்றியப் பணிகளைப் பாராட்டி இந்திய அரசு இவரின் உருவப்படம் பொறித்த சிறப்பு அஞ்சல் தலையை 1999[2] ஆண்டு வெளியிட்டு கௌரவப்படுத்தியது.
இறுதி காலம்
1967 சட்டமன்றத் தேர்தலில் கக்கன் மேலூர் (தெற்கு) தொகுதி வேட்பாளராக போட்டியிட்டு அவரை எதிர்த்துப் போட்டியிட்ட திமுக வேட்பாளர் ஒ.பி. ராமனிடம் தோற்றார்[11]. இத்தேர்தல் தோல்விக்குப்பின் அரசியலில் இருந்து ஒய்வு பெற்றார்.

அரசு மருத்துவமனையில் இடமில்லாமல்....
மேனாள் தமிழக முதல்வர் ம.கோ.இரா அவர்கள் தனக்குத் தெரிந்த ஒருவரைப் பார்க்கும் பொருட்டு மதுரை அரசு இராசாசி மருத்துவக் கல்லூரி மருத்துவமனைக்குச் சென்றிருந்தார். அங்கே தற்செயலாக படுக்க படுக்கை கூட இன்றி தரையிலே படுத்துக் கிடந்த ஒரு நோயரைக் கண்டதும் அவரருகில் சென்று அவர்நிலை கண்டு வருந்தினார். அந் நோயர் வேறு யாருமல்லா். ‌தியாகி கக்கனே!

தனிக் கருத்து போக்கு
கக்கனின் தந்தையார் கோயில் அர்ச்சகராக இருந்த காரணத்தினால், கக்கன் அதிக சமயப்பற்றுள்ளவராக திகழ்ந்தார். மகாத்மா கந்தியின் வழியை பின்பற்றி நடப்பவர். பெரியார் தனது சுயமரியாதை இயக்கத்தின் சார்பில் இந்துக்களின் கடவுளான இராமரின் உருவப்படம் எரிப்பு போராட்டத்தை அறிவித்தபொழுது, கக்கன் அதற்கு தனது கடும் கண்டணத்தை தெரிவித்தார். இது ஒரு சமூக விரோதச் செயல் என்றும், சுதந்திரத்திற்காக பாடுபட்ட காந்தியின் நம்பிக்கைக்குறிய கடவுளை அவமதிப்பதாகும் என்று எச்சரிக்கையும் விடுத்தார்[12] . ஆனால் பெரியார் உறுதியுடன் சென்னை மெரினாவில் திராவிடர் கழகம் சார்பில் உருவப்படம் எரிப்பு போராட்டம் நடத்தி சிறை சென்றார்

"Kaviarasu" Kannadasan

"Kaviarasu" Kannadasan

Born A. L. Muthiah
June 24, 1927(1927-06-24)
Sirukudalpatti, Tamil Nadu, India
Died October 17, 1981(1981-10-17) (aged 54)
Chicago, Illinois, United States
Pen name Karaimuthu Pulavar, Vanangamudi, Kamakappriya, Parvathi Nathan, Arokkiya Saamy
Occupation poet, novelist, lyricist, politician, film producer, editor
Nationality Indian
Citizenship Indian
Notable award(s) National Film Award for Best Lyrics
1961 Kuzhanthaikkaga

Sahitya Akademi Award
1980 Cheraman Kadali

Spouse(s) Ponnazhagi
Parvathi
Children 13
Kannadasan (Tamil: கண்ணதாசன்) (24 June 1927–17 October 1981) was a Tamil poet and lyricist, heralded as one of the greatest and most important writer in the Tamil language. Frequently called Kaviarasu (English: King of Poets), Kannadasan was most familiar for his song lyrics in Tamil films and contributed around 5000 lyrics besides 6000 poems and 232 books,[1] including novels, epics, plays, essays, his most popular being the 10-part religious essay on Hinduism, captioned Arthamulla Indhumatham (English: Meaningful Hinduism). He won the Sahitya Akademi Award for his novel Cheraman Kadali in the year 1980 and was the first ever to receive the National Film Award for Best Lyrics, given in 1969 for the film Kuzhanthaikkaga.

Kannadasan was born in Sirukudalpatti, near Karaikudi, Tamil Nadu, India and was given the birth name Muthiah. But when he died at the age of 54, on 16 October 1981, millions of Tamils remembered him only by the name Kannadasan. For Tamils all over the world, he epitomised their poetry style. Even those who couldn't read the poetry of Kamban or the maxims of Valluvan, could hum the compositions of poet Kannadasan.


Kaviyarasu Kannadasan's with Chief Minister Dr.MG Ramachandran
Kaviyarasu Kannadasan's Mortal remains ....Late Dr.MGR consoling the family membersThere is no doubt that he had a penetrating eye and keen observational powers. He also did not live a cocoon-type of life. He dipped into everything that Tamil Nadu could offer - wine, women, drugs, politics, polemics, atheism and religious sanctuary. After enjoying everything, what he did was remarkable - he composed verses about all his experiences, with reflective self-deprecating humour, irony, and biting sarcasm. These verses touched the sympathetic chords of Tamils from all walks of life - school boys, undergrads, housewives, farmers, manual labourers, plantation workers, middle class representatives and even upper class elites.


Atheism to Hinduism

Muthiah was a staunch atheist and a follower of the Dravidian atheistic movement. He had great love for the Tamil language and culture, and excelled in Tamil literature, prose and poetry. He once read the Thiruppavai of Andal, and was amazed at its mystic poetry, that was to have a deep and everlasting impact on him. After a lot of introspection, he decided to reconvert back into Hinduism, christened himself Kannadasan, dug deep into understanding Hinduism, and wrote his series of books on Hinduism titled "Arthamulla Indu Matham"

Poets laureateKannadasan was the poet Laureate of the Tamil Nadu Government when he died.His autobiography is called "Vanavasam" that was published by Vanathi Publishers.

DeathKannadasan died on 17 October 1981 in Chicago, United States, where he had gone from India to attend a Tamil conference organised by the Tamil Association of Chicago. A house in Sirukootalpatti is now a memorial for the Tamil film music's evergreen favourites. The Kannadasan memorial museum was inaugurated on June 25.

Friday 17 September 2010

செக்கிழுத்த செம்மல் வ.உ.சிதம்பரம் பிள்ளை

வ. உ. சிதம்பரம்பிள்ளை (செப்டம்பர் 5, 1872 - நவம்பர் 18, 1936) கப்பல் ஓட்டிய தமிழன், செக்கிழுத்த செம்மல் என்றெல்லாம் தமிழர்களால் அறியப்பட்டவர். இந்திய விடுதலைப் போராட்ட வீரர். "ஒருநாடு உரிமையோடு விளங்க வேண்டுமென்றால் முதலில் அதன் பொருளாதாரச் சுரண்டலைத் தடுக்க வேண்டும்; இரண்டாவதாகத் தாய்மொழியின் வாயிலாக அறிவை வளர்க்க வேண்டும். இந்த இரண்டும் எல்லா நாடுகளுக்கும் பொதுவான உணமை. இதனை நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பே நன்றாக உணர்ந்து வாழ்க்கையில் காட்டித் தொண்டு செய்தவர் வ.உ.சி" என்று டாக்டர் மு.வ. அவர்கள் சொன்னது போல் நாடு மொழி இரண்டிற்கும் பெருந்தொண்டாற்றிய பெருமகன்.
வாழ்க்கைக் குறிப்பு
பிறப்பு - வளர்ப்பு - கல்வி
தமிழ் நாட்டில் உள்ள தூத்துக்குடி மாவட்டத்தில் ஒட்டப்பிடாரம் எனும் ஊரில் உலகநாதன் பிள்ளை - பார்வதி அம்மை தம்பதியர்களுக்கு மூத்த மகனாக இவர் பிறந்தார். அடிப்படைக் கல்வியை ஓட்டப்பிடாரத்திலும், உயர்நிலைக் கல்வியை தூத்துக்குடியிலும், சட்டக்கல்வியைத் திருச்சியிலும் பெற்று 1895-ல் வழக்கறிஞரானார் .
தொழில் உரிமையியல், குற்றவியல் ஆகிய இரண்டு சட்டத் துறைகளிலுமே சிறந்து விளங்கிப் பொருள் குவித்தார். தமிழாராய்ச்சி, தத்துவ ஆராய்ச்சி ஆகியவற்றிலும் ஆர்வம் கொண்டிருந்தார். விவேகபானு என்கிற மாத இதழை நடத்தி வந்தார். சைவ சித்தாந்த சபை, மதுரைத் தமிழ்ச் சங்கம், வாலிபர் சங்கம், பிரம்ம சங்கம் போன்ற சங்கங்களில் உறுப்பினராகித் தன் அறிவுப் பசிக்குத் திசைதோறும் உணவு தேடினார்.
விடுதலைப் போராட்ட ஈடுபாடு
சென்னையில் விவேகானந்தர் மடத்தைச் சேர்ந்த இராமகிருஷ்ணானந்தரின் சந்திப்பு வ.உ.சியின் உள்ளத்தில் விடுதலைக் கனலை ஓங்கச் செய்தது. அதன்பிறகே அவர் வாழ்வில் புது அத்தியாயம் தொடங்கியது. தூத்துக்குடி திரும்பியதும், கைத்தொழில்சங்கம், தருமசங்கம், நூல்நூற்பு நிறுவனம், தேசியப் பண்டகசாலை ஆகியவற்றை நிறுவி சுதேசியம் வளர்க்க ஆரம்பித்தார். வந்தே மாதர முழக்கங்களைத் துணிகளில் எழுதச் செய்து வீதிகள் தோறும் வீடுகள் தோறும் தேசிய உணர்வை வளர்த்தார். பாலகங்காதர திலகரின் விடுதலைப் போராட்டத்தில் மனதைபறிகொடுத்து, இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தி்ற்காகப் பாடுபட்டார்.
கப்பலோட்டிய தமிழன்
ஆங்கிலேய ஆதிக்கம் கடல்வழி வணிகத்தினால் தான் வளர்ந்தது என்கிற அடிப்படையில், அவர்களை விரட்ட, அவர்களுடைய கப்பல் கம்பெனிக்குப் போட்டியாக, 1906-ஆம் ஆண்டு "சுதேசி நாவாய்ச் சங்கம்" என்கிற சங்கத்தை நிறுவி அதன் செயலாளர் ஆனார். (அதன் தலைவர் மதுரை தமிழ்ச்சங்கத் தலைவர், வள்ளல் பாண்டித்துரைதேவர்; சட்ட ஆலோசகர் சேலம் சி.விஜயராகவாச்சாரியார்). அந்தக் கம்பெனியின் சார்பில் காலியா, லாவோ ஆகிய இரண்டு கப்பல்களை வாங்கி தூத்துக்குடி துறைமுகத்தில் இருந்து இயக்கத் தொடங்கினார். அதனால் கப்பலோட்டிய தமிழன் என்று அனைவராலும் அழைக்கப்பட்டார்.
செக்கிழுத்த செம்மல்
தொடர்ந்த இவருடைய சுதந்தரப் போராட்ட நடவடிக்கைகளால் எரிச்சலடைந்திருந்த ஆங்கிலேய அரசு, 1908-ஆம் ஆண்டு மார்ச் 9-ஆம் நாள் விபின் சந்திரபாலர் விடுதலைக் கொண்டாட்டத்தின் போது அரசாங்கத்தை அவமதித்ததாகவும், சுதந்திரத்திற்காக பொதுமக்களைத் தூண்டியதாகவும் இவர்மேல் வழக்குப் பதிவு செய்து, இவருக்கு இரட்டை ஆயுள் தண்டனை கொடுத்தது. (அரச நிந்தனைக்கு 20 ஆண்டுகள், சுப்ரமணிய சிவாவுக்கு உடந்தையாக இருந்ததற்கு 20 ஆண்டுகள். மொத்தம் 40 ஆண்டுகள். அதுவும் அந்தமான் சிறையில்). தீர்ப்பளித்தவர் திருநெல்வேலி ஜில்லா செஷன்ஸ் நீதிபதி ஏ.எஃப்.ஃபின்ஹே.
அந்தத் தீர்ப்பினை எதிர்த்து சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்யப்பட்டது. முறையீட்டின் போது அந்தமான் அனுப்ப இயலாது என்பதால் கோவைச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார் வ.உ.சி. அங்கே தான் செக்கிழுக்க வைக்கப்பட்டார். செக்கிழுத்த செம்மல் என்ற பெயரும் இவருக்கு உண்டு. சென்னை உயர் நீதிமன்றம் அவருடைய தண்டனைக் காலத்தைப் பத்தாண்டுகளாகவும், லண்டன் பிரிவியூ கவுன்ஸில், ஆறு ஆண்டுகள் கடுங்காவலாகவும் குறைத்தன.
அரசியல் துறவு
அவர் சிறையில் இருந்த காலத்திலேயே சுதேசிக் கப்பல் கம்பெனி நொடித்துப் போனது. 1912 ஆம் ஆண்டு டிசம்பரில் அவர் விடுதலை ஆகி வெளியே வந்தார். தூத்துக்குடி செல்லத் தடை விதிக்கப்பட்டிருந்ததால் சென்னை செல்ல வேண்டியவரானார். வழக்கறிஞர் பட்டயமும் பறிக்கப்பட்டிருந்தது. சென்னையில் மயிலை, சிந்தாதிரிப்பேட்டை, பெரம்பூர் ஆகிய பகுதிகளில் அரிசி வியாபாரம் செய்து வாழ்ந்தார். விடுதலை வரலாற்றில் அந்தக் காலகட்டத்தில் திலகரின் சகாப்தம் முடிந்து காந்தியின் சகாப்தம் வேகம் பெற்றிருந்தது. அதில் வ.உ.சி.க்கு ஈடுபாடு இல்லை என்பதால் கிட்டத்தட்ட அரசியல் துறவு நிலையில் தான் இருந்தார்.
தமிழ்ப்பணி
சிறையில் இருந்த நாட்களிலேயே தமிழ் இலக்கிய இலக்கணங்களில் கவனம் செலுத்தத் தொடங்கிய வ.உ.சி. அவர்களால் தமிழன்னைக்குக் கிடைத்த அணிகலன்கள் பல.
வ.உ.சிதம்பரம் பிள்ளை தற்சரிதம் (சுயசரிதம்)
திருக்குறள் மணக்குடவர் உரைபதிப்பு
மனம் போல் வாழ்வு (மொழி பெயர்ப்பு தத்துவ நூல்)
அகமே புறம் (தத்துவம்)
மெய்யறம் (ஆன்மீகப்புரட்சி நூல்)
திருப்பொய்கையார் இன்னிலை (பதினெண்கீழ்க்கணக்கு நூல்களில் ஒன்று. அதன் உரைநூல்)
தொல்காப்பியம் இளம்பூரணர் உரைபதிப்பு
வலிமைக்கு மார்க்கம் (மொழிபெயர்ப்பு நூல்)
சாந்திக்கு மார்க்கம் (தத்துவம்)
சிவஞானபோத உரை (சைவ சித்தாந்த உரை நூல்)
மெய்யறிவு (அற நூல்)
சான்றிதழ்
"சிதம்பரம்பிள்ளையின் பிரசங்கத்தையும் பாரதியாரின் பாட்டையும் கேட்டால் செத்த பிணம் உயிர் பெற்று எழும். புரட்சி ஓங்கும். அடிமைப்பட்ட நாடு ஐந்தே நிமிடங்களில் விடுதலை பெறும்"
1908ஆம் ஆண்டு சிதம்பரனாருக்கு இரட்டை ஆயுள் தண்டனை அளித்த தீர்ப்பில் நீதிபதி ஃபின்ஹே எழுதியுள்ள வரிகளே இவை. வ.உ.சி.யின் விடுதலை வேட்கைக்கும் வேகத்துக்கும் இதனை விடச் சிறந்த அங்கீகாரத்தை வேறு எவரும் தந்துவிட முடியாது.
நினைவு போற்றல்கள்
இவரின் வாழ்க்கை வரலாறு திரைப்படமாக எடுக்கப்பட்டது. அந்தத் திரைப்படத்தில் வ.உ.சி பாத்திரத்தில் மறைந்த தமிழ்த் திரைப்பட நடிகர் சிவாஜி கணேசன் நடித்தார்.
தூத்துக்குடியைத் தலைநகராகக் கொண்டு 1986-ல் மாவட்டம் உருவாக்கப்பட்ட போது இவருடைய பெயர் அந்த மாவட்டத்துக்கு வைக்கப்பட்டது.
இந்திய அரசும் இவரைக் கவுரவித்து அஞ்சல் தலை வெளியிட்டிருக்கின்றது. வ.உ.சிதம்பரனார் இல்லம்
தமிழ்நாடு அரசு வ.உ.சிதம்பரனார் பிறந்த தூத்துக்குடி மாவட்டம், ஓட்டப்பிடாரம் ஊரில் [வ.உ.சிதம்பரனார் இல்லம்] அமைத்துள்ளது. இதில் நூலகம் ஒன்று அமைக்கப்பட்டு, செயல்பட்டு வருகிறது. வ.உ.சி. அவர்களின் வாழ்க்கை வரலாற்றைச் சித்தரிக்கும் புகைப்படங்கள் கண்காட்சியாக வைக்கப்பட்டுள்ளது.

Saturday 10 October 2009

மகாத்மா காந்தி அவர்கள் வாழ்க்கை குறிப்பு


மோகன்தாசு கரம்சந்த் காந்தி (Mohandas Karamchand Gandhi, குசராத்தி: મોહનદાસ કરમચંદ ગાંધી, அக்டோபர் 2, 1869 - ஜனவரி 30, 1948), மகாத்மா காந்தி என்று அன்புடன் அழைக்கப்படுகிறார். இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்தை வெற்றிகரமாக தலைமையேற்று நடத்தியதன் காரணமாக இவர் "விடுதலை பெற்ற இந்தியாவின் தந்தை" என்று அழைக்கப்படுகிறார். சத்தியாகிரகம் என்றழைக்கப்பட்ட இவரது அறவழிப் போராட்டம் இந்திய நாட்டு விடுதலைக்கு வழி வகுத்ததுடன் மற்ற சில நாட்டு விடுதலை இயக்கங்களுக்கும் ஒரு வழிகாட்டியாக அமைந்தது.

இவரது பிறந்த நாள் இந்தியாவில் காந்தி ஜெயந்தி என்று கொண்டாடப்படுகிறது.
வாழ்க்கை
மை
மோகன்தாஸ் காந்தி 2 அக்டோபர் 1869 அன்று இந்திய நாட்டின் குஜராத் மாநிலத்திலுள்ள போர்பந்தர் எனும் ஊரில் பிறந்தார். இவரது தாய் மொழி குஜராத்தி. தந்தையார் பெயர் கரம்சந்த் காந்தி, தாயார் புத்லிபாய். காந்தி தனது 13ஆம் வயதில் தம் வயதேயான கஸ்தூரிபாயை மணந்தார். பின்னாளில் இருவரும் நான்கு ஆண் மகன்களைப் பெற்றெடுத்தனர்: ஹரிலால் (1888), மணிலால் (1892), ராம்தாஸ் (1897), தேவ்தாஸ் (1900). தனது 16வது வயதில் காந்தி தன் தந்தையை இழந்தார்.

பள்ளிப்படிப்பில் ஒரு சுமாரான மாணவனாகவே காணப்பட்டார் காந்தி. தனது 18ஆம் வயதில் பள்ளிப்படிப்பு முடிந்த பிறகு பாரிஸ்டர் (barrister) எனப்படும் வழக்குரைஞர் படிப்பிற்காக காந்தி இங்கிலாந்து சென்றார். தன் படிப்பை வெற்றிகரமாக முடித்து தாயகம் திரும்பிய காந்தி பம்பாயில் சிறிது காலம் வழக்குரைஞராக பணியாற்றினார். இது வெற்றிகரமாக அமையாததால் தன் அண்ணன் இருப்பிடமான ராஜ்கோட் டிற்கு சென்ற காந்தி, அங்கேயுள்ள நீதிமன்றத்தில் வழக்காட வருபவர்களின் படிமங்களை நிரப்பும் எளிய பணியில் ஈடுபட்டார். ஆனால் அங்கிருந்த ஆங்கிலேய அதிகாரியிடம் ஏற்பட்ட சிறிய தகராறால் இவ்வேலையும் பறிபோனது. இச்சமயத்தில் தென்னாப்பிரிக்காவில் தன் தகுகிக்கேற்ற வேலை ஒன்று காலியிருப்பதாக அறிந்த காந்தி உடனே அங்கு பயணமானார்.

தென்னாப்பிரிக்காவில்
இச்சமயம் தென்னாப்பிரிக்காவில் ஆங்கிலேயர் ஆட்சியில் நிறவெறியும் இனப்பாகுபாடும் மிகுந்து இருந்தது. இதுவரை அரசியல் ஈடுபாடில்லாது தன்னையும் தன் குடும்பத்தையும் மட்டுமே கவனித்து வந்த இளைஞராயிருந்தார் காந்தி. தென்னாப்பிரிக்காவில் அவருக்கேற்பட்ட அனுபவங்கள், பின்னாளில் அவரை ஒரு மாபெரும் அரசியல் சக்தியாக உருவாக்க உதவியது.

அங்குள்ள நாட்டல் (Natal) மாகாணத்தின் டர்பன் (Durban) நகரில் உள்ள நீதிமன்றத்தில் ஒருநாள் இந்திய வழக்கப்படி தலைப்பாகை அணிந்து வழக்காடச்சென்ற காந்தியிடம் அத்தலைப்பாகையை விலக்குமாறு நீதிமன்றத்தின் நீதிபதி உத்தரவிட்டார். காந்தியோ இவ்வுத்தரவை அவமதிக்கும் பொருட்டு நீதிமன்றத்தை விட்டு உடனே வெளியேறினார். பிறகொரு நாள் பிரிட்டோரியா (Pretoria) செல்வதற்காக தகுந்த பயணச்சீட்டுடன் தொடருந்தில் முதல் வகுப்புப் பெட்டியில் பயனம் செய்த காந்தி, அவர் ஒரு வெள்ளையர் இல்லை என்ற காரணத்திற்காக, ஆங்கிலேய அதிகாரி ஒருவரால் (Pietermaritzburg) தொடருந்து நிலையத்தில் பெட்டியிலிருந்து தூக்கி எறியப்பட்டார். வெள்ளையர் அல்லாத ஒரே காரணத்தால் இது போன்று பல இன்னல்களை காந்தி அனுபவித்தார். இதன் மூலம் தென்னாப்பிரிக்காவின் கறுப்பின மக்களும் அங்கே குடியேறிய இந்தியர்களும் படும் இன்னல்களை காந்தி நன்குணர்ந்தார்.


தென்னாப்பிரிக்காவில் காந்தி (1906)தனது ஒப்பந்தக்காலம் முடிவடைந்து இந்தியா திரும்ப காந்தி தயாரானபோது, அங்குள்ள இந்தியரின் வாக்குரிமையைப் பறிக்கும் தீர்மானத்தை நாட்டல் சட்டப்பேரவை இயற்ற இருப்பதாக செய்தித்தாளில் படித்தறிந்தார். இதை எதிர்க்குமாறு காந்தி அவரது இந்திய நண்பர்களிடம் அறிவுறுத்தினார். அவர்களோ, தங்களிடம் இதற்குத் தேவையான சட்ட அறிவு இல்லையெனக் கூறி, காந்தியின் உதவியை நாடினர். காந்தியும் அவர்கள் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி, தன் தாயகம் திரும்பும் முடிவை மாற்றிக்கொண்டு இத்தீர்மானத்தை எதிர்க்கும் நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டார். இதில் அவர் வெற்றி பெறாவிட்டாலும் அங்குள்ள இந்தியர்களிடம் ஒரு விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தினார். பிறகு 1894ம் ஆண்டு நாட்டல் இந்திய காங்கிரஸ் என்ற பெயரில் கட்சி தொடங்கி அதற்கு அவரே பொறுப்பாளரானார். இதன் மூலம் நாட்டல் மாகாணத்திலிருந்த இந்தியர் அனைவரையும் ஒன்று திரட்டி, அவர்களை தங்கள் உரிமைக்காக குரலெழுப்ப ஊக்கப்படுத்தினார்.

1906ஆம் ஆண்டு ஜோகார்னஸ்பேக் நகரில் நடந்த ஒரு போராட்டத்தில் முதன்முறையாக சத்தியாகிரகம் எனப்படும் அறவழிப்போராட்டத்தை பயன்படுத்தினார். அகிம்சை, ஒத்துழையாமை, கொடுக்கப்படும் தண்டனையை ஏற்றல், ஆகிய கொள்கைகள் இவ்வறவழிப் போராட்டத்தின் பண்புகளாகும். இந்த காலகட்டத்தில் காந்தியும் அவருடன் சேர்ந்து போராடியோரும் பலமுறை சிறை சென்றனர். தொடக்கத்தில் ஆங்கில அரசாங்கம் இவர்களை எளிதாக அடக்கியது போல் தோன்றியது. பின்னர் பொதுமக்களும் ஆங்கில அரசாங்கமும் இவர்களின் உண்மையான மற்றும் நேர்மையான வாதங்களை புரிந்துகொண்டு இவர்களுடைய கோரிக்கைகளை ஏற்கும் நிலை ஏற்பட்டது.

இவ்வாறு தனது அறவழிப் போராட்டத்தின் மூலம் தென்னாப்பிரிக்க வாழ் இந்தியரின் சமூக நிலையை மேம்படுத்தும் முயற்சியில் வெற்றி கண்ட காந்தி தாயகம் திரும்பினார்.
இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்தில்
தென்னாப்பிரிக்காவில் காந்தி தலைமையேற்று நடத்திய போராட்டங்களைப் பற்றி இந்திய மக்கள் அறிந்திருந்தனர். காந்திக்கு, கோபாலகிருஷ்ண கோகலே, ரவீந்திரநாத் தாகூர் போன்றோருடன் நட்பு ஏற்பட்டது. காந்தி இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் இயக்கத்தில் சேர்ந்து ஆங்கிலேயர்க்கு எதிரான விடுதலைப் போராட்டத்தில் முழு வீச்சில் ஈடுபட்டார்.

1921ஆம் ஆண்டு இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் இயக்கத்தின் தலைவராக காந்தி தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார் தலைமையேற்றவுடன் காங்கிரசில் பல மாற்றங்களை அறிமுகப்படுத்தி இயக்கத்திற்கு புத்துயிர் ஊட்டினார் சத்தியாகிரக வழிமுறைகளையும் சுதேசி போன்ற கொள்கைகளையும் வலியுறுத்தி காங்கிரஸ் இயக்கத்தை இந்தியாவின் மாபெரும் விடுதலை இயக்கமாக்கினார்.


உப்பு சத்தியாகிரக தண்டி யாத்திரை (மார்ச் 1930)பிப்ரவரி 1930ல் ஆங்கிலேய அரசு, இந்தியாவில் இந்தியர்களால் தயாரிக்கப்படும் உப்புக்கு வரி விதித்து. மேலும், இந்தயாவில் இந்தியரால் தயாரிக்கப்படும் உப்பை பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தை தவிர வேறு யாரும் விற்கக் கூடாது என்ற சட்டத்தையும் இயற்றியது. இதை விலக்கிக் கொள்ளுமாறு காந்தி பிரிட்டிஷாரிடம் விடுத்த கோரிக்கை நிராகரிக்கப் பட்டது. சத்தியாகிரக முறையில் இதை எதிர்க்க முடிவெடுத்த காந்தி மார்ச் 2, 1930 அன்று 78 சத்தியாகிரகிகளுடன் அகமதாபாத்திலிருந்து குஜராத் கடலோரத்தில் இருந்த தண்டி நோக்கி 240 மைல் நடைப் பயணத்தை துவக்கினார். 23 நாட்கள் நடைப் பயணத்திறகுப் பிறகு, தன் சகாக்களுடன் தண்டி கடற்கரை வந்து சேர்ந்த காந்தி, அங்கிருந்த கடல் நீரை காய்ச்சி உப்பு தயாரித்து பிரிட்டிஷ் சட்டத்திற்கு எதிராக பகிரங்கமாக பொதுமக்களுக்கு விநியோகித்தார். மேலும் இந்தியாவில் கடலோரத்தில் இருந்த அனைத்து இந்தியர்களையும் இது போல் உப்பு தயாரித்து பயன்படுத்தச் சொன்னார். இந்தியாவின் பல இடங்களில் இது போல் நடந்தது, காந்தி உட்பட பல்லாயிரக் கணக்கான இந்தியர்கள் சிறையிலடைக்கப் பட்டனர். வேறு வழியில்லாமல் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் காந்தியுடன் பேச்சு வார்த்தை நடத்தி இறுதியில் வரியை நீக்கிக் கொண்டது. உப்புச் சத்தியாகிரகம் என்று அழைக்கப்படும் இந்நிகழ்வு இந்திய விடுதலைப் போராட்ட சரித்திரத்தில் ஒரு திருப்புமுனையாக கருதப்படுகிறது. 1942ல் நடைபெற்ற வெள்ளையனே வெளியேறு போராட்டத்திலும் காந்தி பெரும் பங்கு வகித்தார்.

இது போன்ற பல போராட்டங்களின் முடிவில் 1947ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 15ஆம் நாள் இந்தியா சுதந்திர நாடாக மலர்ந்தது ஆனால் காந்தியோ, சுதந்திர கொண்டாட்டங்களில் கலந்து கொள்ளாமல், இந்தியா-பாகிஸ்தான் பிரிவினையை நினைத்து மனம் வருந்தி துக்கம் அனுசரித்தார்.

மரணம்
1948ஆம் வருடம் ஜனவரி 30ஆம் நாள் காந்தி நாதுராம் கோட்ஸே என்பவனால் புது தில்லியில் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டார்.

கொள்கைகள்
பகவத் கீதை, சமண சமய கொள்கைகள், லியோ டால்ஸ்டாயின் எழுத்துக்கள் போன்றவற்றால் ஈர்க்கப்பட்ட காந்தி, சத்தியம், அகிம்சை ஆகிய கொள்கைகளை தன் வாழ்நாள் முழுவதும் விடாமல் கடைபிடித்தார். அசைவ உணவுகளை தவிர்க்கும் வைணவ குடும்பத்தில் பிறந்த காந்தி, சிறு வயதில் புலால் உணவை சிறிது உண்டாலும், பின்னர் சைவ உணவையே, குறிப்பாக பழங்கள், கடலை, ஆட்டுப்பால் போன்றவற்றையே உண்டு வாழ்ந்தார். சைவ உணவே அசைவ உணவை விட மனித உடலுக்கு ஆரோக்கியமானது என்று தன் சோதனைகள் மூலம் அறிந்ததாக அவர் குறிப்பிட்டுள்ளார். 1902 ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு, பிரம்மச்சரிய விரத்தையும் கடைபிடித்தார். வாரத்திற்கு ஒருநாள் மௌன விரதம் மேற்கொண்டார். தென்னாப்பிரிக்காவிலிருந்து இந்தியா திரும்பியவுடன், மேல்நாட்டு உடை அணிவதைத் தவிர்த்து இந்திய உடைகளையே அணியத் தொடங்கினார். உள்நாட்டில் தயாரிக்கப்படும் காதி உடையையே இந்திய மக்கள் உடுத்தவேண்டும் என்று அறிவுறுத்தினார்.

Friday 2 October 2009

M.G.R


Maruthur Gopalan Ramachandran (January 17, 1917 – December 24, 1987), popularly known by his initials M. G. R. (Tamil: , was an Indian film actor, producer and politician. Well known as a Tamil activist and he served as the Chief Minister of Tamil Nadu from 1977 until his death in 1987.
His Early life and background
M. G. R. was born in Nawalapitiya near Kandy, British Ceylon (present day Sri Lanka), to Kerala Nair parents — Gopala Menon and Maruthur Satyabhama (Nairs are traditionally matrilineal, hence he shares his matrilineal family surname "Maruthur"). His family was originally from Vadavannur, Palakkad, Kerala, but his father had migrated with his family to Ceylon.
MGR was a Hindu and portrayed himself as a devotee of Lord Murugan. He had asked his followers to pray for the success of his AIADMK party.
His followers even prayed for him when it was determined that he had a kidney illness. After his demise, his wife opened up a temple in his name.
After his father's death, he joined a drama troupe called Original Boys. Later, he entered the world of cinema, becoming an actor, and later a director, producer, and editor. MGR married Bargavi also known as Thangamani who died early due to illness. He later married Sathanandavathi who also died soon due to Tuberculosis. M. G. R. married V. N. Janaki a former Tamil film actress as his third wife after the death of his second wife. Janaki divorced her husband Ganapati Bhat, to marry MGR.
Acting career
M. G. R. with Janaki Ramachandran.Making his film debut in 1935, in the film Sati Leelavati, directed by Ellis Dungan, an American born film director, M. G. R. dominated Tamil cinema during the Fifties and Sixties with multiple blockbusters. Generally starring in romance or action films, M.G.R. got his big breakthrough in the 1947 film Rajakumaari, written by M. Karunanidhi. He rose to superstardom in 1954 after Malai Kallan. Later, this film was used as a template for other films by playing roles that portrayed him as the saviour of the poor and the oppressd. His movies were the medium of communication for the Dravidian movement.[citation needed]
He had the maximum number of all-time blockbusters to his credit at that time viz. Nadodi Mannan, Enga Veetu Pillai and Adimai Pen. He was shot by fellow actor Mohan R. Radha, affecting his ability to speak clearly. He won the National Film Award for Best Actor for the film Rickshakaran. His film Nadodi Mannan, which was produced and directed by himself and released in 1956, was re-released in 2006 and ran to full houses.
Political career
M. G. Ramachandran
Chief Minister of Tamil Nadu
Constituency Andipatti
Political party ADMK
Dravidian political parties
Dravidian movement
Periyar E. V. Ramasamy
Rise of Dravidian parties
Anti-Hindi agitations
Cinema in Dravidian politics
MGR was a member of the Congress Party till 1953 and he used to wear kathar. In 1953 MGR joined theDMK with the help of M. Karunanidhi. He became a vocal Tamil and Dravidian nationalist and prominent member of the DMK ("Dravida Munnetra Kazhagam" aka Dravidian Progressive Federation). He added glamour to the Dravidian movement which was sweeping Tamil Nadu. He became a member of the state Legislative Council in 1962. He was first elected to the Tamil Nadu Legislative Assembly in 1967. After the death of his mentor, Annadurai, MGR became the treasurer of DMK in 1969 after Karunanidhi became the chief minister.In January 1967, he was shot in the neck by fellow actor M.R. Radha. The bullet was permanently lodged in his neck and his voice damaged. Within hours of the shooting, some 50,000-odd fans had gathered at the hospital where MGR had been taken. People cried in the streets; shops closed. For six weeks, he lay in the hospital as fans awaited each report of his health. He was visited by a steady stream of commoners and luminaries of film industry, polity and bureaucracy. At the time of the shooting incident, MGR's popularity had been in gradual decline. The shooting was supposed to be conspired by his unannounced political rival, M.Karunanidhi. From his hospital bed, he conducted his campaign for Madras Legislatve Assembly. He won twice the number of votes polled by his Congress rival and the largest vote polled by any candidate for the Assembly.
He wanted the financial details of the party to be publicised which enraged the leadership of DMK and in 1972, MGR was expelled from the party, and floated a new party named Anna Dravida Munnetra Kazhagam (ADMK), later renamed All India Anna Dravida Munnetra Kazhagam (AIADMK), the only powerful opponent of the DMK. He became Chief Minister of Tamil Nadu in 1977, remaining in office till his death in 1987. In 1979, members of his party Satyavani Muthu and Aravinda Bala Pajanor, became the first non-Congress politicians from Tamil Nadu to be ministers in the Union Cabinet. The AIADMK won every state assembly election as long as MGR was alive. Although Anna Durai as well as Karunanidhi had acted in stage plays in trivial roles, in their younger days, before becoming chief minister, MGR was the first popular film actor to be a Chief Minister in India.
Once he became Chief Minister of Tamil Nadu, he placed great emphasis on social development, especially education. One of his most successful policies was the introduction of the "Mid-day Meal Scheme" introduced by the popular Congress Chief Minister and Kingmaker K Kamaraj to a nutritious Mid-day Meal Scheme in the Government-run and aided schools in Tamil Nadu, which encouraged underprivileged children to attend schools. He also introduced Women's Special buses. He set up a free school for the Cinema Technicians children in Kodambakkam called MGR Primary & Higher Secondary School which provided Free Mid-Day meals in the 1950s.
His was instrumental in setting up the Tamil University, The Tamil Nadu Dr. MGR Medical University and the Mother Theresa Women's University in Tamil Nadu.

Saturday 4 July 2009

மூப்பனார்

G.K. Moopanar (1931-2001) was a senior Indian National Congress leader, a veteran Parliamentarian and a noted Philanthropist.He was a powerful All India Congress Committee general secretary from 1980 to 1988. Thiru.G.K. Moopanar was a close associate of Kingmaker, Bharta Ratna and Veteran Congress Leader Late Thiru.K Kamaraj Nadar who was a guiding force in his life.
Thiru. Moopanar did not get along well with the late Shri.Narasimha Rao, who was then the Prime Minister of India from 1991-96. So he parted ways with Rao on the issue on his joining hands with the AIADMK and founded his own party, the Tamil Maanila Congress(TMC). Despite this Thiru. Moopanar remained loyal to the Congress ideology.

Thiru. Moopanar came very close to becoming the Prime Minister of India in 1997 when Harkishan Singh Surjeet and Jyoti Basu asked him to lead a Congress supported government. He however declined the offer like his mentor K Kamaraj Nadar.[1]

Thiru.G.K. Moopanar had friends and associates cutting across party lines, and was also a close confidant of Prime Ministers Indira Gandhi and Rajiv Gandhi, moreover he was instrumental in making Rajiv Gandhi as the Prime Minister in 1984 after the death of Indira Gandhi.He was a patron of Arts and Music especially Carnatic music.

After the demise of Thiru. Moopanar, under the new leadership of Thiru. G K Vasan, TMC merged back with the Congress in the presence of Shrimati.Sonia Gandhi, who appointed Thiru.G K Vasan as a Secretary of the Indian National Congress till 2004 after which he went on to be the President of Tamil Nadu Congress Committtee later a Minister of State with Independent Charge and now after the 2009 Parliamentary elections he rose to become the Minister of Shipping in the Dr.Manmohan Singh led Congress government

வாழும் காமராஜர் என்று பொது மக்களால் அன்புடன் அழைக்கப்படும் கருப்பையா மூப்பனார், தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் உள்ள கபிஸ்தலம் என்னும் சிற்றூரில் 1931ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் 19ம் தேதி பிறந்தார்.
இவரது தந்தை ஆர். கோவிந்தசாமி மூப்பனார், தாயார் சரஸ்வதி அம்மாள்.
மூப்பனார் தனது 19 ம் வயதில் 1949ம் ஆண்டு கஸ்தூரி அம்மையாரை மணந்தார். இவர்களுக்கு ஒரு மகனும், ஒருமகளும் உள்ளனர்.
மூப்பனார் குடும்பம் தஞ்சை மாவட்டத்தில் புகழ் பெற்ற விவசாயக் குடும்பம். பழங்கால காங்கிரஸ்காரர்களை நினைவுபடுத்தும் ஒரு நினைவுச் சின்னமாக வளம் வந்தவர்.
பொது வாழ்வில் தூய்மை அரசியலில் நேர்மை என்ற தாரக மந்திரத்துடன் மற்ற அரசியல் தலைவர்களின் செயல்பாடுகளில் இருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டவர் மூப்பனார். தனது சிறு வயது முதலே மூப்பனார் அரசியிலில் ஆர்வம் காட்டி வந்தார்.
அரசியல் தவிர கர்நடக இசையில் இவருக்கு அதிக ஈடுபாடு உண்டு. இவர் திருவையாறு தியாராஜர் உற்சவகமிட்டித் தலைவராக இருந்து வந்தார்.
மேலும் பொது சேவைகள் செய்வதிலும், விளையாட்டிலும் ஆர்வமுடையவராக இருந்தார்.
இசையை ரசிப்பதும், புத்தகங்கள் படிப்பதும் இவருக்கு பொழுது போக்கு.
மூப்பனார் இலங்கையைத் தவிர மற்ற எந்த வெளிநாட்டுக்கும் சென்றதில்லை. வெளிநாடுகளுக்குச் செல்லாத ஒரே அரசியல்வாதி மூப்பனாராகத்தான் இருக்கும்